«Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν να δώσουν ζωή σε κάτι άψυχο», μου είπε μια μέρα ένας ζωγράφος που συνάντησα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. «Για παράδειγμα τ’ αγνάντεμα του γιοφυριού της Άρτας, ειδικότερα το βράδυ, όταν το νυχτερινό αεράκι χαϊδεύει το ποτάμι που περνάει από κάτω, είναι πολύ όμορφη εικόνα. Ο ζωγράφος βέβαια δε θα μπορέσει να ζωντανέψει τις φωνές της γυναίκας του πρωτομάστορα, αλλά το δέσιμο της πέτρας και οι καμπύλες των τόξων θα μοιάζουν σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» .
Τώρα όμως, συνέχισε, είναι η ώρα να ασχοληθώ με την αυτοβιογραφία μου, όπου περιγράφω πως η τέχνη του αγιογράφου, δηλαδή εκείνου που ζωγραφίζει ιερές εικόνες, μπορεί να είναι μια δουλειά χωρίς ελπίδα , από άποψη χρημάτων, αλλά είναι μια ασχολία που η χαρά και η ικανοποίηση σε πλημμυρίζει.
Έτσι άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή του. «Ο βίος μου ξεκινάει εις Πάργαν , το μέρος που γεννήθηκα και έχω τις πρώτες ενθυμήσεις από το σχολείο. Δεν ήμουν ο κακός μαθητής της τάξης, αλλά ούτε και από τους πρώτους. Είμαι απ’ αυτούς που έμαθαν καλά τι σημαίνει φτώχια και πείνα. Ο Ζητιάνος , στους δρόμους, ο παχύς και ο αδύνατος είναι από τις εικόνες που έζησα από μικρό παιδί. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά όταν ρωτούσα οι μεγάλοι μου απαντούσαν «έχουμε πόλεμο!». Ήταν δύσκολη εποχή. Πολλά απ’ αυτά που πέρασα τότε τα έχω ξεχάσει, έχουν περάσει στη λήθη. Ώσπου ήρθε η ώρα να διαλέξω επάγγελμα. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τις καλές τέχνες. Ασχολήθηκα στην αρχή με την ποίηση, αλλά όταν διάβασα ποιήματα όπως η Ερωφίλη του Χορτάτση, ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, ο Θούριος, του Ρήγα Φεραίου, οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι, του Σολωμού ή ο Ύμνος στον Παρθενώνα, του Παλαμά, κατάλαβα ότι δεν θα γινόμουν άξιος ποιητής. Έτσι κατέληξα στη ζωγραφική και την αγιογραφία. Μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου γιατί βαθιά μου δόξασα τη χώρα που μεγάλωσα, μια χώρα με τεράστιο πολιτισμό. Η ρωμιοσύνη, δηλαδή η ελληνική ψυχή, αγαπάει τις τέχνες και τους καλλιτέχνες. Δεν έχει σημασία το κέρδος, σημασία έχει να σ’ αρέσει αυτό που κάνεις».
Τελειώνοντας την κουβέντα μου είπε: «Όσο μπορείς στη ζωή να αγωνίζεσαι. Μην τα παρατάς, προσπάθησε για το καλύτερο και θα τα καταφέρεις».
Μου άρεσαν όσα μου είπε και είμαι βέβαιος πως κι εγώ την ίδια συμβουλή θα δώσω, όταν έρθει η ώρα, και στο παιδί μου.
Δημήτρης Μάντζιος
Τώρα όμως, συνέχισε, είναι η ώρα να ασχοληθώ με την αυτοβιογραφία μου, όπου περιγράφω πως η τέχνη του αγιογράφου, δηλαδή εκείνου που ζωγραφίζει ιερές εικόνες, μπορεί να είναι μια δουλειά χωρίς ελπίδα , από άποψη χρημάτων, αλλά είναι μια ασχολία που η χαρά και η ικανοποίηση σε πλημμυρίζει.
Έτσι άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή του. «Ο βίος μου ξεκινάει εις Πάργαν , το μέρος που γεννήθηκα και έχω τις πρώτες ενθυμήσεις από το σχολείο. Δεν ήμουν ο κακός μαθητής της τάξης, αλλά ούτε και από τους πρώτους. Είμαι απ’ αυτούς που έμαθαν καλά τι σημαίνει φτώχια και πείνα. Ο Ζητιάνος , στους δρόμους, ο παχύς και ο αδύνατος είναι από τις εικόνες που έζησα από μικρό παιδί. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά όταν ρωτούσα οι μεγάλοι μου απαντούσαν «έχουμε πόλεμο!». Ήταν δύσκολη εποχή. Πολλά απ’ αυτά που πέρασα τότε τα έχω ξεχάσει, έχουν περάσει στη λήθη. Ώσπου ήρθε η ώρα να διαλέξω επάγγελμα. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τις καλές τέχνες. Ασχολήθηκα στην αρχή με την ποίηση, αλλά όταν διάβασα ποιήματα όπως η Ερωφίλη του Χορτάτση, ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, ο Θούριος, του Ρήγα Φεραίου, οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι, του Σολωμού ή ο Ύμνος στον Παρθενώνα, του Παλαμά, κατάλαβα ότι δεν θα γινόμουν άξιος ποιητής. Έτσι κατέληξα στη ζωγραφική και την αγιογραφία. Μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου γιατί βαθιά μου δόξασα τη χώρα που μεγάλωσα, μια χώρα με τεράστιο πολιτισμό. Η ρωμιοσύνη, δηλαδή η ελληνική ψυχή, αγαπάει τις τέχνες και τους καλλιτέχνες. Δεν έχει σημασία το κέρδος, σημασία έχει να σ’ αρέσει αυτό που κάνεις».
Τελειώνοντας την κουβέντα μου είπε: «Όσο μπορείς στη ζωή να αγωνίζεσαι. Μην τα παρατάς, προσπάθησε για το καλύτερο και θα τα καταφέρεις».
Μου άρεσαν όσα μου είπε και είμαι βέβαιος πως κι εγώ την ίδια συμβουλή θα δώσω, όταν έρθει η ώρα, και στο παιδί μου.
Δημήτρης Μάντζιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου