δημιουργική … γραφή

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Moυσείο της Ακρόπολης

Θερινό ηλιοστάσιο σήμερα με τον ήλιο στο μεγαλείο του και ευρωπαϊκή ημέρα μουσικής, με ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις και στα Γιάννενα, αλλά εγώ θέλω να μιλήσω για κάτι άλλο. Ναι, ξέρω... όλοι γι' αυτό μιλάνε, αλλά είναι πράγματι σημαντικό να ευοδώνεται ένα τέτοιο έργο με όλους τους συμβολισμούς του. Πέρασα προχτές το βράδυ και το είδα φωτισμένο, με τον Παρθενώνα εξίσου φωτισμένο απέναντί του και πραγματικά η εικόνα με συγκίνησε! Η διαφάνεια του κτιρίου και η σύνδεσή του με το χώρο είναι μια εμπνευσμένη αρχιτεκτονική επιλογή. Δεν ξέρω αν το βράδυ όλα φαίνονται πιο όμορφα - γιατί, όπως θα θυμάστε, το επισκεφτήκαμε στην εκδρομή που κάναμε την άνοιξη, έστω κι απέξω- αλλά η εικόνα του συντελεσμένου έργου ήταν πράγματι διαφορετική ... έλαμπε.


Επίστεψη του Μουσείου τα γλυπτά του Παρθενώνα, επίστεψη του ιερού βράχου ο ναός του Παρθενώνα σε ζωντανή συνομιλία στο χώρο και το χρόνο. Σιωπηλή διαμαρτυρία, όπως άκουσα να αποκαλείται χθες κατά τη μετάδοση της τελετής των εγκαινίων, τα απόντα κομμάτια της ενότητας των γλυπτών. Πράγματι, για πρώτη φορά, ο οποιοδήποτε θεατής μπορεί να συλλάβει αυτή την απουσία στο πραγματικό της μέγεθος, δίχως λόγια και εξηγήσεις, έτσι όπως την εγνώριζαν μέχρι τώρα μόνον οι αρχαιολόγοι που αφιέρωσαν την εργασία τους στη μελέτη αυτών των γλυπτών.

Ξανασχολίασα πως, αν τα μέσα ενημέρωσης καταφέρουν να κάνουν μόδα για τους Έλληνες, μια επίσκεψη στο Μουσείο, έτσι και μόνον για να μπορούν πουν κι αυτοί ότι πήγαν, μονάχα κέρδος μπορεί να είναι. Δεν πιστεύω πως κάποιος επισκέπτης μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από αυτή την ομορφιά που φαίνεται να αναπαύεται πια στο νέο χώρο της.

Αν βρεθείτε στα πλαίσια των καλοκαιρινών διακοπών σας στην πρωτεύουσα, επισκεφτείτε το και θυμηθείτε το αφιέρωμα που προετοιμάσαμε για την Ακρόπολη πριν την εκδρομή μας. Ίσως τώρα δείτε τα πράγματα με άλλο μάτι, με περισσότερο και αυθεντικό ενδιαφέρον.

3 σχόλια:

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Όπως το γράφεις, Άννα. Εξαιρετική ευκαιρία να επανατοποθετήσουμε τη σχέση μας με τον πολιτισμό, τα μνημεία, το παρελθόν.
Δε θέλω, πάντως, από ενθουσιασμό, να ελπίζω πολύ. Μετά πέφτεις από μεγαλύτερο ύψος και γίνεται πιο οδυνηρή η πτώση.
...Μια πτώση που εμείς στην εκπαίδευση χρειάζεται να παλέψουμε για να αποτραπεί.

annboukou είπε...

Eγώ μάλλον τείνω να επιλέγω την αισιόδοξη στάση, μια που ποτέ δεν ξέρεις τι από όσα ελπίζεις γίνεται τελικά σε βάθος χρόνου. Με βοηθά εξάλλου να προσπαθώ περισσότερο και στη δουλειά μου, παρόλες τις περιστασιακές απογοητεύσεις ή ματαιώσεις.

Anna είπε...

Αννα μου αρεσε η ταινια του HOME και με εξεπληξε.