Κάθε μέρα ανυπομονώ να τελειώσει το νυχτερινό.Όταν τελείωσε λοιπόν, είπα να κάνω καμιά βόλτα, εκεί στης Πάργας την πλατεία. Καθώς περπατούσα, άκουσα φωνές. Πηγαίνω να δω τι έγινε και βλέπω μπροστά μου να γίνεται της κακομοίρας. Γινόταν κρητικός πόλεμος εκεί πέρα. Ένας παχύς και ένας αδύνατος ενάντια σε ένα ζητιάνο, ο οποίος είχε γίνει ταύρος σε υαλοπωλείο, γιατί τα ζα άκουγαν τις δυνατές φωνές και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Γινόταν ένα ουλαλούμ και συγκεκριμένα "της τρελής".
Οι μεγάλοι ήταν μαζί με έναν Ρώσο συνταγματάρχη που δούλευε στη Λάρισα και προσπαθούσε να πάρει έμπνευση και ένας τρελός να φωνάζει: "Κι έχουμε πόλεμο τώρα", λες κι ήμασταν σε τραγωδία, σε αρχαίο θέατρο. Μπροστά ήταν ο επιστάτης του σχολείου μας, μαζί με άλλους 500, οι οποίοι έκαναν απεργία και φώναζαν: "Κάτω η δουλειά χωρίς ελπίδα", ενώ την ίδια στιγμή ο Ορέστης μάδαγε τριαντάφυλλα και μαργαρίτες στο παράθυρο του σπιτιού του κι έλεγε: "Α! ρε Μαργαρίτα, γιατί μ' αγάπησες;"
Σε λίγο η τραγωδία είχε εξελιχθεί σε κωμωδία, έτσι ώστε να έχουμε πια γίνει η ψυχή του νησιού. Επιπλέον, ο Δήμος με το καριοφύλλι του στεκόταν στη μέση της πλατείας, ανάμεσα από τον τσακωμό και τη διαδήλωση, φωνάζοντας μέσα στα πάθη της βροχής: "ζητείται ελπίς".
Αυτή θα είναι η πιο αξέχαστη μέρα του βίου μου.
Χρύσα Θεοδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου