Ο βίος ενός ζητιάνου

Ήταν βράδυ 25^ης Δεκεμβρίου και ο παππούς μου άρχισε πάλι να διηγείται της ιστορίες από τα παλιά.

"Κάποτε.." αρχίζει , "… ήταν ένα μικρό παιδί το οποίο ζούσε στην εποχή των πολέμων και της φτώχιας. Ήταν ρωσσαγγλογάλλος ζητιάνος και τον έλεγαν Ορέστη. Πήγαινε σε ένα νυχτερινό σχολείο για να μάθει γράμματα, αλλά επειδή ήταν κακός μαθητής αποφάσισε να το σταματήσει και να ψάξει να βρει κάποια δουλειά. Έμενε στην Πάργα και έψαχνε να βρει κάθε είδους δουλειά που υπήρχε. Προσπάθησε να βρει δουλειά σαν πωλητής σε υαλοπωλεία, σε κάθε είδους παρόμοια μαγαζιά και ακόμα προσπάθησε να μάθει την τέχνη του αγιογράφου, αλλά δυστυχώς σε κανένα από αυτά δεν κατάφερε να εργαστεί λόγω της ηλικίας του, αλλά και επειδή ήταν Ρωσσαγγλογάλλος ζητιάνος. Όταν πλέον ενηλικιώθηκε, αποφάσισε να βρει μια σοβαρή δουλειά για να θρέψει τον εαυτό του, αλλά κι αργότερα την οικογένειά του. Ήθελε πολύ να γίνει ζωγράφος, αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί δεν αποφοίτησε από την κατάλληλη σχολή. Μετά από κάποια χρόνια, λόγω της ανεργίας και της φτώχειας, κατάλαβε πως πρέπει να ζήτησει από κάπου βοήθεια για να του βρουν μια καλή δουλειά. Έτσι έστειλε μια αυτοβιογραφία του σε έναν Ρώσο συνταγματάρχη στην Λάρισα, ο οποίος ήταν μακρινός του συγγενής. Αυτός κατάφερε και του βρήκε μια σοβαρή δουλεία από την οποία έβγαλε αρκετά χρήματα.

Αρκετά χρόνια αργότερα, συνειδητοποίησε πως πρέπει να φτιάξει την δικιά του οικογένεια, τότε ένας κοντινός του φίλος, τον οποίον φωνάζανε Παπατρέχα, για άγνωστους μέχρι σήμερα λόγους, έγινε το μέσο για να αρχίσει η γνωριμία του με την Μόνικα, μια σοβαρή κοπέλα, με την οποία δουλεύανε μαζί. Στη συνέχεια, αφού γνωρίστηκαν καλά αγαπηθήκανε, παντρεύτηκαν και κάνανε ένα παιδάκι το οποίο ήταν πολύ όμορφο και το αγαπούσανε και οι δύο πολύ. Ξαφνικά ξεσπάει ένας πόλεμος και όλος ο κόσμος πανικόβλητος φώναζε "έχουμε πόλεμο", προστατευτείτε. Αναγκαστικά ο Ορέστης έπρεπε να πάει να πολεμήσει για την πατρίδα κι έπρεπε να αφήσει την οικογένεια του και να φύγει. Στην διάρκεια του πολέμου καταφτάνει ένα γράμμα στην Μόνικα, το οποίο ανέφερε ότι ο Ορέστης σκοτώθηκε και το μόνο που απέμεινε ήταν κάποια πράγματα για το παιδί κι ένα σημείωμα που έγραφε "Στο παιδί μου".

Κάπου εδώ τελείωσε η ιστορία του παππού κι ενώ εμάς μας είχε πάρει ο ύπνος κάτω από το τζάκι, αυτός συνέχισε να μας λέει τα ηθικά διδάγματα που έβγαιναν από την παραπάνω ιστορία…