Πώς σκεφτόμαστε για να τονίσουμε μια λέξη στα αρχαία ελληνικά

Για να δείτε την εικόνα σε μεγαλύτερη διάσταση, κάντε κλικ πάνω της

ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΞΕΙΑ	ΠΟΤΕ Η ΛΕΞΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΕΡΙΣΠΩΜΕΝΗ
Αν τονίζεται στην προπαραλήγουσα: τιμώμεθα, παρήγορος, πείθομαι.	Η μακρόχρονη παραλήγουσα, παίρνει περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη λήγουσα: κῆπος, χῶρος, φεῦγε, κῶμαι.
Αν η συλλαβή που τονίζεται είναι βραχύχρονη: νέφος, τόπος, ἀγαθός.	Η μακρόχρονη λήγουσα όταν τονίζεται παίρνει περισπωμένη αν  είναι γενική, δοτική ή συλλαβή που προέρχεται από συναίρεση.
Η μακρόχρονη παραλήγουσα παίρνει οξεία εμπρός από μακρόχρονη λήγουσα: θήκη, κώμη, παιδεύω, κλαίω.
Αν η λέξη μας τονίζεται στην παραλήγουσα και η λήγουσα είναι μακρόχρονη τότε η λέξη θα παίρνει οπωσδήποτε οξεία (είτε η παραλήγουσα είναι δίχρονη, είτε μακρόχρονη).