H ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΪΔΟΥΛΑ

Η Νανώ ήταν ένα νεραιδάκι, μια μικρή νύμφη που ζούσε κάποτε σε ένα όμορφο ποτάμι…

Τη μέρα συνήθιζε να τριγυρνάει τις καταπράσινες πλαγιές, παρατηρώντας τα ζώα που ήταν είτε πάνω στα κλαδιά των δέντρων  είτε ακουμπισμένα στις ρίζες ή σιγοπερπατούσαν εδώ και εκεί και απολάμβαναν με χαρά τον ζεστό ήλιο, που έπεφτε πάνω τους περνώντας ανάμεσα από τις πυκνές φυλλωσιές. Πολλές φορές, με τις άλλες νύμφες, βοηθούσε έναν φτωχό ζητιάνο που είχε βρει καταφύγιο σε μια βραχοσπηλιά. Άλλες φορές, της άρεσε να ακούει τις φωνές που έβγαιναν από το γεμάτο τριαντάφυλλα παράθυρο του σπιτιού, που ήταν χτισμένο στην όχθη του ποταμού. Ακόμα απολάμβανε τον παππού να απαγγέλει κομμάτια από την Ερωφίλη, τον Ερωτόκριτο, το Θούριο, τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και τους ελεύθερους πολιορκημένους. Αυτό όμως που την ξετρέλαινε, ήταν η γνωριμία με τη Μόνικα, μια νεαρή ζωγράφο που προσπαθούσε να απεικονίσει τον Ποσειδώνα κρατώντας την τρίαινα και γύρω του νύμφες να του προσφέρουν δώρα. Τέλος, κάθε βράδυ, την νανούριζαν οι άλλες νύμφες με τα τραγούδια <<Να μου το πάρεις ύπνε μου>>, <<Κοιμήσου αστρί>>, <<Της Πάργας>> και <<Το γιοφύρι της Άρτας>>…

Όλγα Κυριαζικίδη

Ποιητικές δοκιμές

Χαϊκού:

Ω Ποσειδώνα
με φωνές σε δοξάζαν
και γω προσκυνώ

Ποίημα:

Τώρα, όσο μπορείς
άντεξε
τα πάθη της βροχής
και μάτωσε
τα πάθη της ψυχής

Γιατί μ’ αγάπησες,
ξεχνώ
ο ζητιάνος
είμαι γώ

Τ’ αγνάντεμα
λησμόνησα,
για τα δικά σου μάτια
το ‘χασα

Αναστασία Μόσχου

Ανέκδοτες σελίδες από το μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά»

Βράδυ ήτανε, όταν ο Ερωτόκριτος διάβαζε του γιοφυριού της Άρτας ιστορίες στην αγαπητικιά του, Ραπουνζέλ. Τ’ αγνάντεμα της ήταν αυτός, και σαν δέσμη από τριαντάφυλλα στο παράθυρο του πύργου της, έβλεπε εκείνος το άλλο του μισό. Ο ματωμένος λυρισμός του ήταν γλυκές, μελωδικές φωνές στα αυτιά της. Ήταν ο ένας για τον άλλον η ψυχή του νησιού της φαντασίας του μυαλού. Αυτό το νυχτερινό ειδύλλιο θα ‘ταν οι πρώτες τους ενθυμήσεις απ’ αυτόν τον έρωτα που έμελλε να λάβει τώρα, αυτήν ακριβώς την στιγμή.

Αιτία, ο Ρωσσοαγγλογάλλος ζητιάνος και επαγγελματίας πρώην ζωγράφος, Δήμος και το καριοφίλι του. Ήταν ο πατέρας της Ραπουνζέλ. Είχε λάβει μέλος στον πόλεμο που ο ίδιος αποκαλούσε ο Κρητικός Πόλεμος και έτσι ήταν ταύρος για όλα τα υαλοπωλεία. Γνωστός για την αυτοβιογραφία του «Ο βίος μου» και για ένα άλλο βιβλίο σχετικά με την ζωή του, γραμμένο με τον τρόπο του Γ.Σ., «Τα απομνημονεύματα», ο Ποσειδώνας του 19ού αιώνα, Δήμος, μαζί με τους βοηθούς του, τους αυτοαποκαλούμενους ο Παχύς και ο Αδύνατος, την γυναίκα του Ερωφίλη (για την οποία πραγματικά γράφτηκε το γνωστό σαν ύμνος στον Παρθενώνα ποίημα, Kuro Siwo) και τον γιο του Ορέστη (υπεύθυνο για την δολοφονία της Ηλέκτρας σε μια ομιλία στη Στοκχόλμη) ξεκίνησαν ένα ουλαλούμ – έτσι έλεγε την λέξη «αλαλούμ» ο Δήμος γιατί ως γνωστόν, στα νιάτα του ήταν ο κακός μαθητής της τάξης.

«Κοίτα τα ζα! Νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι πολιορκημένοι!» αναφώνησε ο Δήμος. «Η ρωμιοσύνη ντρέπεται για λόγο σου Ερωτόκριτε! Όσο μπορείς ανέπνεε απόβρασμα, γιατί τα δώρα που θα κάνω στο παιδί μου δεν είναι πολλά – μονάχα ένα! Να σε σκοτώσω!» Με τα πολλά, ο Παπατρέχας του λόγου συνεπάρθηκε από τις λέξεις, Δήμο. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», συνέχισε «Είμαι αυτός που η τελευταία αρκούδα του Πίνδου αντίκρισε στερνό! Είμαι ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια! Είμαι της Πάργας το καμάρι! Είμαι…»

Σ’ αυτό το τελευταίο «είμαι» έπεσε σε λήθη ο Δήμος, απ’ τα σκάγια του ούζι του Ερωτόκριτου. Σαν τραγωδία σ’ αρχαίο θέατρο στα 200 π.Χ. κατέληξε αυτή η ιστορία, γεμάτη δάκρυα και πόνο. «Ζητείται ελπίς!» ξεφώνιζαν οι χωριανοί, «Γιατί μ’ αγάπησες Ερωτόκριτε;» η δύσμοιρη κοπέλα, και όλα αυτά έμοιαζαν με νυχτερινό μοιρολόι φεγγαριού στην επαρχία. Η χαρά προς στιγμήν πήγε μια βόλτα, μακριά απ’το Μπολιβάρ, το χωριό της ιστορίας. Εν τω μεταξύ, το πτώμα τη Δήμου, πέρασε τα πάθη της βροχής μέχρι να μεταφερθεί κάπου αλλού. Ο Ερωτόκριτος προσπάθησε να φύγει απ’ αυτήν την βουή, που μοιάζε με διαδήλωση. «Κι έχουμε πόλεμο!» ψιθύρισαν στ’ αυτί του οι συγγενείς του Δήμου πριν καν φύγει. Αγάπη που μετατρέπεται σε μετάνοια, ευτυχία που γίνεται δάκρυ. Τέτοια παραμύθια, μόνο οι μεγάλοι κατανοούν.

Βασίλης Μπελούτσος, Oscar Wilde

Έτος Ρίτσου και μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση

Το έτος Ρίτσου έδωσε την ευκαιρία για πολλές και ενδιαφέρουσες εκληδώσεις για να γιορταστούν τα εκατό χρόνια από  τη γέννηση του ποιητή. Ανάμεσα σ' αυτές και το δικό μας αφιέρωμα τη σχολική χρονιά που μας πέρασε. Το ημερολογιακό έτος όμως δεν τελείωσε ακόμη και μας δίνει το χρόνο για μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση, με την ίδια ευκαιρία. Η βιογράφος του ποιητή Γ. Ρίτσου, Αγγελική Κώττη επιμελήθηκε και παρουσιάζει στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης έκθεση αφιέρωμα στον ποιητή που θα παρουσιαστεί από 26 Σεπτεμβρίου ως 30 Οκτωβρίου. 

Η μακρά διαδρομή της ποίησης του "διαχρονικού έλληνα" ποιητή και τα πολλαπλά του πρόσωπα, που δεν παύουν να μας εκπλήσσουν, παρουσιάζονται μέσα από τα χειρόγραφά του, το πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του, καθώς και τις εικαστικές του δημιουργίες. 

Ο τίτλος της έκθεσης: Γιάννης Ρίτσος. Ο διαχρονικός Έλληνας. «Να λες: ουρανός και ας μην είναι».

Δεν θα ήταν ωραίο να είχαμε την ευκαιρία να πάμε να την επισκεφτούμε;;

ΔΟΥΛΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ

Το 1820 γεννιέται στην Πάργα ένα αδύνατο αγόρι με καστανά μαλλιά και καστανά μάτια, ονόματι Ορέστης .

Από πολύ μικρή ηλικία δείχνει το ταλέντο του στη ζωγραφική . Η οικογένειά του βρίσκεται σε κακή οικονομική κατάσταση με αποτέλεσμα να χρειάζεται να δουλεύει τα πρωινά. Έτσι πηγαίνει σε νυχτερινό σχολείο. Αν και κακός μαθητής, αφού ίσα-ίσα που μπορεί να διαβάσει και να γράφει, έχει έφεση στη ζωγραφική και του αρέσει να παρακολουθεί όσο μπορεί περισσότερο Αρχαίο Θέατρο.

Στα δεκαπέντε του χρόνια έρχεται η γνωριμία με τη Μόνικα και μαζί ο πρώτος εφηβικός έρωτας. Η αγάπη του για τη Μόνικα όλο και μεγαλώνει και κάθε πρωί αφήνει μια δέσμη από τριαντάφυλλα στο παράθυρό της. Στα είκοσι του χρόνια ασκεί την τέχνη του αγιογράφου. Στην πορεία στρέφεται στη ζωγραφική που ήταν και η μεγάλη του αγάπη. Στα τριάντα πέντε του χρόνια πλέον και παντρεμένος με την εφηβική του αγάπη, τη Μόνικα και έχοντας παιδιά ,είναι ένας καταξιωμένος ζωγράφος. Στην ηλικία των σαράντα ετών με το έργο του « Ελεύθεροι Πολιορκημένοι » αγγίζει την τελειότητα.

Το 1882 σ’ ένα έργο του εκφράζει αντίθετη άποψη με την κυβέρνηση εκείνης της εποχής.Τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξορίζεται σ’ ένα μακρινό νησί. Το 1886πεθαίνει απομωνομένος. Ο λαός όμως δεν τον ξεχνά ποτέ και τέσσερα χρόνια αργότερα τον βραβεύει με το « ασημένιο ποίημα »…

Θοδωρής Καραγιάννης

Η ζωή μου

Πηγαίνω σε ένα Νυχτερινό λύκειο γιατί το πρωί εργάζομαι ως σερβιτόρα. Η δουλειά που κάνω για να βγάλω το χαρτζιλίκι μου είναι Δουλειά χωρίς ελπίδα γι’ αυτό και συνεχίζω σε νυχτερινό σχολείο για να σπουδάσω ένα επάγγελμα με καλύτερο και πιο σίγουρο μέλλον.

Όταν μια μέρα άκουσα πως θα πηγαίναμε μια εκδρομή χάρηκα πολύ. Ευκαιρία να ξεκουραστώ, σκέφτηκα. Αρχικά θα πηγαίναμε στο λιμάνι Της Πάργας και ύστερα θα επισκεπτόμασταν το αξιοθέατο Του γεφυριού της Άρτας. Έχω έναν συμμαθητή ο οποίος είναι Ρωσσαγγλογάλλος και όλοι τον δείχνουν λέγοντας Ο Κακός μαθητής. Είναι αρκετά λεπτός και κάνει παρέα με ένα παιδί αρκετά εύσωμο και έτσι όλοι τους χλευάζουν αποκαλώντας τους ο Παχύς και ο Αδύνατος. Αυτός ο μαθητής ήταν κακός στα μαθήματα αλλά καλός στο να υπακούει. Έτσι όλοι τον έχουν για τα θελήματα και ας πούμε είναι ο Παπατρέχας του σχολείου.

Τώρα ύστερα από μέρες σκέφτομαι αυτή την εκδρομή και οι φωνές των παιδιών είναι τόσο ζωντανές στη μνήμη μου καθώς και Η χαρά που μου προξένησε ήταν μεγάλη.

Ιστορία ...

«Οι μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν να δώσουν ζωή σε κάτι άψυχο», μου είπε μια μέρα ένας ζωγράφος που συνάντησα στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης. «Για παράδειγμα τ’ αγνάντεμα του γιοφυριού της Άρτας, ειδικότερα το βράδυ, όταν το νυχτερινό αεράκι χαϊδεύει το ποτάμι που περνάει από κάτω, είναι πολύ όμορφη εικόνα. Ο ζωγράφος βέβαια δε θα μπορέσει να ζωντανέψει τις φωνές της γυναίκας του πρωτομάστορα, αλλά το δέσιμο της πέτρας και οι καμπύλες των τόξων θα μοιάζουν σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» .

Τώρα όμως, συνέχισε, είναι η ώρα να ασχοληθώ με την αυτοβιογραφία μου, όπου περιγράφω πως η τέχνη του αγιογράφου, δηλαδή εκείνου που ζωγραφίζει ιερές εικόνες, μπορεί να είναι μια δουλειά χωρίς ελπίδα , από άποψη χρημάτων, αλλά είναι μια ασχολία που η χαρά και η ικανοποίηση σε πλημμυρίζει.

Έτσι άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή του. «Ο βίος μου ξεκινάει εις Πάργαν , το μέρος που γεννήθηκα και έχω τις πρώτες ενθυμήσεις από το σχολείο. Δεν ήμουν ο κακός μαθητής της τάξης, αλλά ούτε και από τους πρώτους. Είμαι απ’ αυτούς που έμαθαν καλά τι σημαίνει φτώχια και πείνα. Ο Ζητιάνος , στους δρόμους, ο παχύς και ο αδύνατος είναι από τις εικόνες που έζησα από μικρό παιδί. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί συνέβαινε αυτό, αλλά όταν ρωτούσα οι μεγάλοι μου απαντούσαν «έχουμε πόλεμο!». Ήταν δύσκολη εποχή. Πολλά απ’ αυτά που πέρασα τότε τα έχω ξεχάσει, έχουν περάσει στη λήθη. Ώσπου ήρθε η ώρα να διαλέξω επάγγελμα. Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τις καλές τέχνες. Ασχολήθηκα στην αρχή με την ποίηση, αλλά όταν διάβασα ποιήματα όπως η Ερωφίλη του Χορτάτση, ο Ερωτόκριτος του Κορνάρου, ο Θούριος, του Ρήγα Φεραίου, οι Ελεύθεροι πολιορκημένοι, του Σολωμού ή ο Ύμνος στον Παρθενώνα, του Παλαμά, κατάλαβα ότι δεν θα γινόμουν άξιος ποιητής. Έτσι κατέληξα στη ζωγραφική και την αγιογραφία. Μέχρι σήμερα δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου γιατί βαθιά μου δόξασα τη χώρα που μεγάλωσα, μια χώρα με τεράστιο πολιτισμό. Η ρωμιοσύνη, δηλαδή η ελληνική ψυχή, αγαπάει τις τέχνες και τους καλλιτέχνες. Δεν έχει σημασία το κέρδος, σημασία έχει να σ’ αρέσει αυτό που κάνεις».

Τελειώνοντας την κουβέντα μου είπε: «Όσο μπορείς στη ζωή να αγωνίζεσαι. Μην τα παρατάς, προσπάθησε για το καλύτερο και θα τα καταφέρεις».

Μου άρεσαν όσα μου είπε και είμαι βέβαιος πως κι εγώ την ίδια συμβουλή θα δώσω, όταν έρθει η ώρα, και στο παιδί μου.


Δημήτρης Μάντζιος

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Αγαπητοί αναγνώστες,

με χαρά σας ανακοινώνουμε ότι από το επόμενο τεύχος της σχολικής μας εφημερίδας και στο εξής θα φιλοξενείται μια στήλη φιλολογικού περιεχομένου, μέσα από την οποία θα ταξιδέψετε στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

Αρχικά θα μεταφερθείτε στην βενετοκρατούμενη Κρήτη με τον «Ερωτόκριτο» και την «Ερωφίλη» και στα μαγευτικά Επτάνησα με τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» και με «το Δήμο και το καριοφίλι του», τα οποία αντικατοπτρίζουν τους αγώνες των Ελλήνων για ανεξαρτησία. Στη συνέχεια θα γνωρίσετε σατιρικά κείμενα, μερικά εκ των οποίων είναι «Ο επιστάτης των εθνικών οικοδομών επί Ι. Καποδίστρια», «Ο ζωγράφος» και «Τα υαλοπωλεία». Επίσης θα έρθετε σε επαφή με έργα που εκφράζουν τα λογοτεχνικά ρεύματα του ρεαλισμού, του παρνασσισμού, του νατουραλισμού και του συμβολισμού όπως «Τ’ αγνάντεμα» του Παπαδιαμάντη, οι «Ίαμβοι και ανάπαιστοι» του Παλαμά, οι «Φωνές» του Καβάφη, «Ο τύπος και η ουσία» του Ξενόπουλου, οι «Πρώτες ενθυμήσεις» της Πηνελόπης Δέλτα, το «Γιατί βαθιά μου δόξασα» του Σικελιανού και ο «Ορέστης» του Κώστα Βάρναλη. Τέλος θα μυηθείτε στη νεότερη λογοτεχνία με έργα σπουδαίων δημιουργών. Ο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Καζαντζάκη, ο «Μπολιβάρ» του Εγγονόπουλου, «Το Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη, η «Ρωμιοσύνη» του Ρίτσου, το «Στο παιδί μου» του Αναγνωστάκη, «Τα πάθη της βροχής» της Κικής Δημουλά, και το «Ζητείται ελπίς» του Αντώνη Σαμαράκη σας εγγυώνται μια ευχάριστη συντροφιά.

                                 

Καλή ανάγνωση!

Ελένη Καραπέδη

Αναμνήσεις ...

Πέρυσι σε μια ταβέρνα 'της Πάργας' συνάντησα ένα παιδί που το έλεγαν ΄Ερωτόκριτο΄. Σε λίγα λεπτά γίναμε φίλοι και αυτός άρχισε να μου λέει ιστορίες από το '200 π.Χ.'. Μου μιλούσε με τις ώρες. 

Στην αρχή μου είπε για τον ‘Θούριο’ και πως οι Έλληνες τον χρησιμοποιούσαν. Στη συνέχεια μου μίλησε για τον ‘κρητικό πόλεμο’ και όλα όσα έγιναν την περίοδο αυτή.

Ύστερα μπήκε στην ταβέρνα ‘ο δήμος με το καριοφίλι του’. Είχε μια ‘δουλειά χωρίς ελπίδα’ , ήταν ο ‘ζωγράφος’ της γειτονιάς. Αργότερα πήγαμε ‘στο χαρέμι’ και μετά περάσαμε από το κάστρο. ‘Αγναντεύαμε’ τη θάλασσα όλη νύχτα.

Νίκος Καζάκος

Διάθεση για μια ακόμα ιστορία...

Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα απ' το μαύρο τ' ουρανού, τ' αγνάντεμα έξω απ' το παράθυρο σ' αγρίευε, γι' αυτό είχε χαθεί η χαρά απ' τις φάτσες των ανθρώπων.

Ο παππούς μου διηγούταν πάλι την ιστορία που ονόμαζε «Ο βίος μου» και έλεγε για τη δουλειά του, πόσο δύσκολη ήταν η τέχνη του αγιογράφου κι ότι τώρα όλα είναι πιο εύκολα, ο τύπος και η ουσία. Παραπονιόταν στον πατέρα ότι έχει δουλειά χωρίς ελπίδα να κάνει καριέρα, γιατί ο κόσμος δεν τον αποδεχόταν σαν πολιτικό μετά την ομιλία στη Στοκχόλμη, που η διαδήλωση φοιτητών την κατέστρεψε. Πάντα του έβρισκε ελλατώματα. Κι εγώ βρίσκω ότι οι μεγάλοι είναι τόσο περίεργοι που δεν θέλω να τους καταλάβω.

Οι ώρες περνούσαν και οι προσπάθειες της μητέρας να κοιμήσει το μωρό πλήθαιναν με μεγάλη αποτυχία. «Τραγούδα του το "Κοιμήσου Άστρί" πρότεινε ο παππούς». Εγώ πίστευα ότι αυτό το τραγούδι ήταν άχαρο και δεν θα το τραγουδούσα ποτέ στο παιδί μου, το "Να μου το πάρεις ύπνε μου" ήταν πιο γλυκό. Την ώρα που επιτέλους κοιμήθηκε, κατεύθασε κι ο κακός μαθητής της οικογένειας, ο Ορέστης που πήγαινε σε νυχτερινό Λύκειο.

Ο Ορέστης, ήταν καλλιτεχνικός χαρακτήρας, ο ζωγράφος που ήθελε πάντα να είναι ο παππούς μας, μα τον ενδιέφερε και μελετούσε Αρχαίο Θέατρο περισσότερο. Όμως πέρσυ η γνωριμία που είχε με τη Μόνικα, την ψυχή του νησιού, όπως λέει, τον επηρέασε να διαβάσει τον Ερωτόκριτο. Αποφάσισε τελικά, να φύγει του χρόνου μαζί της και ο Ρωσσογγλογάλλος πατέρας της θα τους εγκαταστήσει σε κάποια οδό της Πάργας, να ευτυχήσουν.

Εγώ θεωρώ την ευτυχία σχετική. Ακόμα κι ο ζητιάνος της γειτονιάς, που οι φωνές του μοιάζουν με μοιρολόι φεγγαριού στην επαρχία, νομίζω πως είναι ευτιχισμένος, κι όλοι οι Έλληνες μπορούν να είναι, κι ας λέει ο παππούς πως έχασαν τη ρωμιοσύνη τους. Μια φορά, είχα ακούσει τον πατέρα να λέει με μάτια γεμάτα ειλικρίνεια στη μαμά: «Γιατί μ’αγάπησες, γι’αυτό είμαι ευτιχισμένος κι όσο μπορείς αυτό να κάνεις». Με συγκίνησαν τα λόγια του, ήταν σαν τα δώρα που δε της χάρισε τόσα χρόνια, ήταν σαν ύμνος στον Παρθενώνα, που τον θαυμάζουν για τη μεγαλοπρέπειά του και το δέος που προκαλεί.

Τα σύννεφα πύκνωναν και η βροχή δυνάμωνε, σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι, χαζεύαμε τα τριαντάφυλλα στο παράθυρο κι οι βροντές έφερναν στον παππού εικόνες, λες κι έχουμε πόλεμο! Διάθεση για μια ακόμα ιστορία...

Μάρα Κύρου

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΥ

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας ζητιάνος που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει χρήματα. Το παρατσούκλι του ήταν Παπατρέχας. Ο κόσμος τον έλεγε έτσι, γιατί έτρεχε από φανάρι σε φανάρι και είχε μακριά γένια σαν παπάς. Μια μέρα ενώ ζητιάνευε σε κεντρικό σημείο της πόλης,άκουσε κάποιους περαστικούς να συζητάνε ότι αύριο το Lotto θα μοιράσει σε ένα τυχερό πάρα πολλά χρήματα.Ο ζητιάνος αποφάσισε να πάει σ' ένα πρακτορείο και να παίξει το πιο φτηνό δελτίο μια και δεν είχε πολλά χρήματα. Την άλλη μέρα, περνώντας από ένα πρακτορείο στάθηκε και κοίταξε τους αριθμούς που κέρδισαν. Δεν πίστευε στα μάτια του. Ήταν ο μεγάλος τυχερός! Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Άρχισε να φωνάζει και οι φωνές του ακούστηκαν μέχρι την άκρη της πόλης. Είχε κερδίσει πολλά χρήματα και η ζωή του θα άλλαζε για πάντα. Ε! Παπατρέχα ξύπνα, ακούστηκε η φωνή ενός μαγαζάτορα. Έχεις κλείσει την είσοδο. Τότε ο Παπατρέχας άνοιξε τα μάτια του και διαπίστωσε πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο.

Νίκος Μυρτάκης

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ Ν.Ε. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Στις αρχές του 18ου αιώνα ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης ήταν τα δημοτικά τραγούδια. Τα δημοτικά τραγούδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Αυτά τα οποία αναφέρονται σε διάφορες εκδηλώσεις της ζωής, αυτά που δημιουργήθηκαν λόγω κάποιου σημαντικού ιστορικού γεγονότος και λέγονται ιστορικά τραγούδια και αυτά που ξεχωρίζουν για τον ιδιαίτερο αφηγηματικό τους τρόπο και λέγονται παραλογές. Γενικά, τα δημοτικά τραγούδια διακρίνονται για την απλότητα των εκφραστικών τους μέσων και τρόπων και για το ότι με λίγες λέξεις περιγράφουν πολλά πράγματα και γεγονότα. Ενδεικτικά τέτοια τραγούδια είναι το ‘Να μου το πάρεις ύπνε μου’ το ‘Κοιμήσου αστρί’ και το ‘Της Πάργας’ . Την ίδια εποχή στην Κρήτη γράφτηκε ο ‘Ερωτόκριτος’ ο οποίος μιλάει για την αγάπη του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας.
Ο ‘Θούριος’ του Ρήγα Φεραίου και ο Αδαμάντιος Κοραής με τον ‘Παπατρέχα’ προετοιμάζουν τον ελληνικό λαό για τον μεγάλο αγώνα, την Επανάσταση. Την επανάσταση περιγράφουν αναλυτικά και τα ‘Απομνημονεύματα’ που είναι ένα είδος ‘Αυτοβιογραφίας’ στα οποίο κάποιοι άνθρωποι όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Εμμανουήλ Ξάνθος και ο Χριστόφορος Περραιβός προσφέρουν την μαρτυρία τους για το τι έζησαν τι έπαθαν και τι έμαθαν.
Στα ιταλοκρατούμενα Επτάνησα η λογοτεχνία και η ποίηση γνωρίζουν μεγάλη άνθιση και ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός γράφει τους ‘Eλεύθερους πολιορκημένους’ ένα επικολυρικό ποίημα και ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης το ‘Ο Δήμος και το καρυοφύλλι του’ . Οι επτανήσιοι ποιητές ύμνησαν την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης και ακολούθησαν το ρεύμα το ρομαντισμού.
Με την απελευθέρωση ο Υμνος εις την ελευθερία γίνεται ο εθνικός μας ύμνος.

Νίκος Θεμελής

ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΜΕ ΤΟ Γ2 ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2009-2010

Ξεκινάμε και πάλι φέτος με το Γ2 του Πειραματικού Γυμνασίου της Ζωσιμαίας Ιωαννίνων την προσπάθεια της δημιουργικής γραφής. Για αρχή, κειμενάκια που χρησιμοποιούν τους τίτλους του ανθολογίου των κειμένων της ν.ε. λογοτεχνίας.

Και για καλοσώρισμα, τραγουδάκι

Σχετικά με τα laptop των 450 ευρώ

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Τα Νέα (2/9/2009)

"Εννέα μνηστήρες για την πίτα των 126.000 λάπτοπ 

Μάχη στην αγορά των ηλεκτρονικών υπολογιστών αναμένεται κυρίως ανάμεσα στις μεγάλες αλυσίδες, για την εξασφάλιση όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας από την «πίτα» των 126.000 λάπτοπ που θα διατεθούν στους ισάριθμους μαθητές της Α΄ Γυμνασίου έναντι κουπονιού 450 ευρώ για τον καθένα. 

Όπως έγινε γνωστό χθες, ο υπολογιστής που θα αγοραστεί από τον μαθητή πρέπει να έχει συγκεκριμένες τεχνικές προδιαγραφές, να περιέχει ειδικό λογισμικό που θα βοηθήσει στη διδασκαλία των μαθημάτων και στην ασφαλή πλοήγηση στο Ίντερνετ και, το πιο βασικό, να κοστίζει ακριβώς 450 ευρώ συνολικά και όχι περισσότερα ώστε οι γονείς να πληρώσουν τη διαφορά. Οι προδιαγραφές ήταν ήδη γνωστές και έτσι οι εταιρείες δηλώνουν έτοιμες να ανταποκριθούν στη ζήτηση, με συγκεκριμένα μοντέλα 9 κατασκευαστών, που προσαρμόσθηκαν στις απαιτήσεις του υπουργείου Παιδείας και στην τιμή των 450 ευρώ. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση εκπροσώπου μεγάλης αλυσίδας ηλεκτρονικών ειδών στα «ΝΕΑ», σύμφωνα με την οποία η εταιρεία μπορεί να παραδίδει 2.500 λάπτοπ ημερησίως. 

Με δεδομένο ότι στην ελληνική αγορά των ηλεκτρονικών υπολογιστών εκτιμάται ότι πωλούνται λιγότεροι από 100.000 φορητοί υπολογιστές κατ΄ έτος, το κίνητρο της πώλησης 126.000 φορητών σε λίγους μήνες είναι πολύ μεγάλο και ο πόλεμος των εταιρειών έχει αρχίσει, χωρίς να είναι απίθανο να εκδηλωθούν και μειώσεις τιμών. 

Οι εταιρείες 

Σύμφωνα με τα στοιχεία που συγκέντρωσαν τα «ΝΕΑ», αυτή τη στιγμή λάπτοπ με τις συγκεκριμένες προδιαγραφές και τιμή έχουν 9 κατασκευαστές: Τoshiba, Dell, Μultirama, Αsus, Τurbo-Χ, LG, Αcer, Compaq και ΗΡ. Πρόκειται κυρίως για «μικρά» λάπτοπ και νέτμπουκ με οθόνη άνω των 10 ιντσών. 

Όπως εξηγούσαν χθες στελέχη του υπουργείου, οι γονείς που θα λάβουν το κουπόνι σε λίγες μέρες από τους διευθυντές των σχολείων των παιδιών τους, θα πρέπει να απευθυνθούν σε οποιοδήποτε κατάστημα ηλεκτρονικών ειδών επιθυμούν και να αγοράσουν έναν συγκεκριμένο υπολογιστή μεταξύ των μοντέλων που υπάρχουν. 

Δεν θα έχουν το δικαίωμα να πάρουν όποιο λάπτοπ θέλουν και εάν κοστίζει πάνω από τα 450 ευρώ να πληρώσουν τη διαφορά, επειδή το υπουργείο Παιδείας δεν θέλει να εξελιχθεί η υπόθεση των λάπτοπ σε... ηλεκτρονική πασαρέλα, με άλλους μαθητές να επιδεικνύουν μέσα στην τάξη πανάκριβα μηχανήματα και άλλους να έχουν φθηνά. 

Έτσι οι υπολογιστές που θα απευθύνονται στους μαθητές θα έχουν προεγκατεστημένα προγράμματα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για τη διδασκαλία αρχικά 4 μαθημάτων: Γεωγραφία, Μαθηματικά, Ιστορία και Βιολογία-Φυσικές Επιστήμες. Στα σχολεία οι καθηγητές θα αποφασίζουν ποιο τμήμα της ύλης αυτών των μαθημάτων θα διδάσκεται ηλεκτρονικά, ενώ στην αρχή θα διδάσκεται ποσοστό 30% της ύλης με τη βοήθεια των υπολογιστών και για δύο από τα 4 αυτά μαθήματα. Στη συνέχεια θα αναπτυχθεί κι άλλο λογισμικό και η χρήση θα επεκταθεί. 

ΠΤΩΣΗ τιμών εξαιτίας του ανταγωνισμού αναμένεται στους υπολογιστές για τους μαθητές".

Στο e-paideia βρήκαμε τις προδιαγραφές αυτών των οικονομικών laptop και συνυπογράφουμε τις επιφυλάξεις που εκφράζονται από τον συντάκτη  του άρθρου αναφορικά με την επάρκειά τους αν αναλογιστούμε τη χρήση για την οποία προορίζονται: 

"Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά χθες, κάθε μαθητής θα λάβει ένα κουπόνι αξίας 450 ευρώ, το οποίο θα μπορεί να ανταλλάξει στα συνεργαζόμενα καταστήματα με κάποιον φορητό υπολογιστή που θα πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές. Ετσι, ένας υπολογιστής που θα συμπεριληφθεί σε αυτό το πρόγραμμα ανταλλαγής θα πρέπει να έχει τουλάχιστον:

Σκληρό δίσκο χωρητικότητας 160 GB.
Μνήμη 1 GB, η οποία είναι εξαιρετικά μικρή με βάση τις απαιτήσεις των σύγχρονων προγραμμάτων γενικής χρήσης.
Λειτουργικό σύστημα Windows ΧΡ (ή νεότερο) της Microsoft ή κάποιο που να βασίζεται στο ελεύθερο λογισμικό.
Πακέτο προγραμμάτων γραφείου, είτε πρόκειται για κάποια έκδοση του Microsoft Office είτε για κάποιο αντίστοιχο πακέτο ανοικτού κώδικα (όπως για παράδειγμα το OpenOffice).

Ο υπολογιστής θα πρέπει να διαθέτει επίσης οθόνη τουλάχιστον 10 ιντσών και η μπαταρία του να παρέχει αυτονομία για 5,5 ώρες ή περισσότερο.

Ολα αυτά στο ποσό των 450 ευρώ, ενώ ακριβότερα συστήματα που κυκλοφορούν ήδη στην ελληνική αγορά αποκλείονται εκ προοιμίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αρμόδιοι του υπουργείου επέλεξαν αυτή την τακτική, προκειμένου οι υπολογιστές να μη λειτουργήσουν ως στοιχείο διακρίσεων μεταξύ των μαθητών, οι οποίοι βεβαίως θα συνεχίσουν τις... ταξικές διακρίσεις βάσει των ρούχων που φορούν ή του κινητού τους τηλεφώνου.

Η εμπειρία πάντως δείχνει πως στα προϊόντα τεχνολογίας η χαμηλή τιμή σημαίνει, σχεδόν αυτομάτως, παραχωρήσεις στην απόδοση του υπολογιστή, την ποιότητα κατασκευής, τις δυνατότητες της οθόνης, την ευκολία επέκτασης ή τις διαστάσεις του πληκτρολογίου.

Σύμφωνα με αρμόδιους παράγοντες, πάντως, θα διασφαλιστεί η δυνατότητα εκτέλεσης, από τους υπολογιστές, των εφαρμογών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ενώ όλα τα συστήματα που θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα θα πρέπει να διαθέτουν λογισμικό προστασίας από ιούς και προγράμματα γονικού ελέγχου. Τέλος, θα πρέπει να συνοδεύονται και από εξωτερική μνήμη (τύπου USB stick) με χωρητικότητα τουλάχιστον 4 GB".

Γιατί άραγε το επιχείρημα του Υπουργείου μου θυμίζει πολύ το ιδεολόγημα για τη χρήση της ποδιάς, όταν εγώ ήμουν μαθήτρια, σε άλλες εποχές, γιατί;;;