δημιουργική … γραφή

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Ενθυμήσεις από το καλοκαίρι του 2000

Σας περιγράφω τις πρώτες ενθυμήσεις μου από το καλοκαίρι του 2000, όταν επισκέφτηκα την περιοχή της Πάργας.

Μου άρεσε τ’ αγνάντεμα της θάλασσας, η οποία ήταν φουρτουνιασμένη γιατί ο Θεός Ποσειδώνας ήταν θυμωμένος. Θυμάμαι τον Ρωσσαγγλογάλλο ζωγράφο που ζωγράφιζε μπροστά απ’ τα υαλοπωλεία της περιοχής, επειδή όταν ήταν μικρός ήταν ο κακός μαθητής και δεν ήξερε γράμματα -παρ’ όλο που ήξερε τον Θούριο απ’ έξω. Θυμάμαι επίσης τη γιαγιά μου να μου λέει ιστορίες από τον Κρητικό πόλεμο, καθώς και από την Κρητική Λογοτεχνία, όπως ο Ερωτόκριτος και η Ερωφίλη , που φαίνεται να συνέβησαν στα 200 π. Χ

Οι γονείς μου εκείνο τον καιρό έψαχναν δουλειά χωρίς ελπίδα, αλλά σε λίγο καιρό θα πήγαιναν να παρακολουθήσουν μια ομιλία στη Στοκχόλμη και ίσως αυτό να τους «άνοιγε» κάποιες πόρτες εργασίας. Πριν φύγουν μου είχαν πει: "Να προσέχεις όσο μπορείς ..."

Η χαρά μου εκείνο το καλοκαίρι ήταν απερίγραπτη εξαιτίας της γνωριμίας μου με τη Μόνικα, με την οποία πήγαμε σ’ ένα νυχτερινό μεταμφίεσης και ήμαστε η ψυχή του νησιού, καθώς οι φωνές μας ακούγονταν σε όλη την περιοχή. Προσφέραμε στη διοργανώτρια του πάρτι τα δώραΟρέστης της άφησε για έκπληξη λίγα τριαντάφυλλα στο παράθυρο.

Τώρα, οι μεγάλοι της παρέας είχαν πάει σε μια διαδήλωση στο γεφύρι της Άρτας.

Νέλλη Δελιαλή

Χωρίς τίτλο

Κάθε μέρα ανυπομονώ να τελειώσει το νυχτερινό.

Όταν τελείωσε λοιπόν, είπα να κάνω καμιά βόλτα, εκεί στης Πάργας την πλατεία. Καθώς περπατούσα, άκουσα φωνές. Πηγαίνω να δω τι έγινε και βλέπω μπροστά μου να γίνεται της κακομοίρας. Γινόταν κρητικός πόλεμος εκεί πέρα. Ένας παχύς και ένας αδύνατος ενάντια σε ένα ζητιάνο, ο οποίος είχε γίνει ταύρος σε υαλοπωλείο, γιατί τα ζα άκουγαν τις δυνατές φωνές και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Γινόταν ένα ουλαλούμ και συγκεκριμένα "της τρελής".

Οι μεγάλοι ήταν μαζί με έναν Ρώσο συνταγματάρχη που δούλευε στη Λάρισα και προσπαθούσε να πάρει έμπνευση και ένας τρελός να φωνάζει: "Κι έχουμε πόλεμο τώρα", λες κι ήμασταν σε τραγωδία, σε αρχαίο θέατρο. Μπροστά ήταν ο επιστάτης του σχολείου μας, μαζί με άλλους 500, οι οποίοι έκαναν απεργία και φώναζαν: "Κάτω η δουλειά χωρίς ελπίδα", ενώ την ίδια στιγμή ο Ορέστης μάδαγε τριαντάφυλλα και μαργαρίτες στο παράθυρο του σπιτιού του κι έλεγε: "Α! ρε Μαργαρίτα, γιατί μ' αγάπησες;"

Σε λίγο η τραγωδία είχε εξελιχθεί σε κωμωδία, έτσι ώστε να έχουμε πια γίνει η ψυχή του νησιού. Επιπλέον, ο Δήμος με το καριοφύλλι του στεκόταν στη μέση της πλατείας, ανάμεσα από τον τσακωμό και τη διαδήλωση, φωνάζοντας μέσα στα πάθη της βροχής: "ζητείται ελπίς".

Αυτή θα είναι η πιο αξέχαστη μέρα του βίου μου.

Χρύσα Θεοδώρου

ΤΡΕΛΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ...

... ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΡΕΛΗ ΜΕΡΑ!





…περιεχόμενα!

Είδα τον Ορέστη εχθές στης Πάργας τον ανήφορο να πηγαίνει για το νυχτερινό σχολείο. Μου είπε πως είχε αργήσει γιατί έπεσε πάνω σε μια διαδήλωση, αλλά αυτό τον βόλευε γιατί δεν είχε μάθει το Άξιον εστί και το Θούριο.

Ήταν Τσικνοπέμπτη και παραπονιόταν πως οι μεγάλοι τους απαγόρευσαν τη μεταμφίεση και ήταν στενοχωρημένος γιατί ήθελε να ντυθεί Ποσειδώνας. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Τελικά δεν ντύθηκα. Ο Πάνος ντύθηκε ζητιάνος, ο Γιώργος ‘‘μια Ελληνίδα στο χαρέμι,, και ο Πάνος τα ζα μου αργά». Γέλασα και μόλις έφυγε σκέφτηκα πως τόση ώρα όχι στην Πάργα θα είχε φτάσει, αλλά ως το γεφύρι της Άρτας!!!

Λίγο αργότερα, με μεγάλη μου χαρά συνάντησα τον Αλέξη, ξέρεις, το Ζορμπά. Αυτή η συνάντηση με οδήγησε στην ευχάριστη γνωριμία με τη Μόνικα Μπολιβάρ.

-Είναι Ρωσοαγγλογαλλίδα και μου τη γνώρισε ένας Ρώσος συνταγματάρχης στη Λάρισα, ένα βράδυ σε μία ομιλία στη Στοκχόλμη για τη διάσχωση της τελευταίας αρκούδας του Πίνδου. Ήταν η ψυχή του νησιού! Είναι φοβερή φιλελληνίδα, νοιάζεται για τη ρωμιοσύνη και λατρεύει το αρχαίο θέατρο. Αλήθεια; Εσύ με τι ασχολείσαι τώρα;

-Διδάσκω την τέχνη του αγιογράφου σε σπουδαστές ως ζωγράφος.

-Ζωγράφος; Δουλειά χωρίς ελπίδα! Γίνε συγγραφέας να γράψεις και για το βίο μου!

Τον αποχαιρέτησα και συνέχισα σκεφτόμενη: Τι Ουλαλούμ και τρία χαϊκού κάθονταν τύπος που είναι αυτός; Αλήθεια πως θα το ονόμαζα άραγε αυτό το βιβλίο; Μάλλον Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά! Μπα, πολύ μπανάλ και κάτι μου θυμίζει…! Στο κάτω κάτω ας το γράψουν τα παιδιά του, ο Ερωτόκριτος και η Ερωφίλη…!!!

Γεωργία Γαλάζιου!

Κατερίνα, χρόνια πολλά!